MNR. MARCEL BAS: "EK HET 'DIE ROEPSTEM' AANVANKLIK NET BEGIN OM DIE BELANG VAN DIE AFRIKAANSE TAAL TE BEKLEMTOON"

Geagte leser. Ons het die genoë gehad om 'n onderhoud te hê met mnr. Marcel Bas. Hy is nie net die hoofredakteur van die webwerf "Die Roepstem" wat hyself opgerig het nie, maar hy gee ook privaatklasse in Afrikaans, en as 'n vertaler is hy sewe tale, waaronder Engels, Afrikaans, Duits en Nederlands magtig.
Hy is ook 'n outeur vir die Vlaamse nuus- en meningswebwerf Doorbraak, asook vir die Suid-Afrikaanse tydskrif Perspektief van die Vryheidstigting.
In die verlede het hy geskryf vir maatskaplik-kulturele tydskrifte soos Sta-Vast (1991-2000), Zuid-Afrika Nú (die tydskrif van die Nederland Zuid Afrikaanse Werkgemeenschap NZAW) en Saamtrek (1992-2000), Zuid-Afrika (1996), die SOS-Nieuwsbrief voor Metapolitiek (1999-2001), Weerwoord (1998-2002) en Bitter Lemon (2007-2008).
Daarnaas skryf hy oor maatskaplik-kulturele kwessies: sy boek Zwarte Piet: discriminerend of fascinerend? (2013) handel oor die oningeligte konsternasie wat ontstaan het oor die ou Nederlandse folklorekarakter Zwarte Piet wat nou glo rassisties is.

"Meneer Bas, zou u zich eerst aan de lezers willen voorstellen?"

“Dag, mijnheer Veldman. Dank u wel voor dit gesprek.
Ik ben een Nederlander, afkomstig uit het Zuid-Hollandse dorp Voorschoten (het dorp waar het gelijknamige VOC-schip uit 1684 naar vernoemd is). Ik ben van huis uit taalkundige, ik ben van beroep onder andere eindredacteur, schrijver en vertaler, en in mijn vrije tijd houd ik mij bezig met taalactivisme, antiglobalisme en het schrijven van teksten over het behoud van de inheemse Europese volkeren en van de Afrikaanstaligen.”

"In de inleiding werd al kort geschetst dat u voor diverse bladen hebt geschreven en ook nu nog schrijft voor de webstek ‘Doorbraak’. Kunt u ons vertellen hoe dit alles zo in z'n werk is gegaan?"

“In 1991, toen ik twintig jaar oud was, begon ik te schrijven voor het conservatieve maandblad Sta-Vast. Sta-Vast was een van de weinige bladen die kolommen wilden wijden aan het lot van de Afrikaner, en aan de eenwording van de Europese Gemeenschap (de voorloper van de Europese Unie, die we allemaal kennen). Ook kon ik via Sta-Vast kritiek leveren op de toen al ingezette massa-immigratie in Nederland. Er heerste in Nederland een taboe op dit onderwerp. Ook over het Afrikaans en de Afrikaners heerste er een ronduit negatieve stemming. Niemand durfde positief of sympathiek over de Afrikaners te schrijven. Ik wou daar tegen ingaan. Sta-Vast was wel dikwijls neoconservatief en onversneden pro-Amerikaans, en aan die politieke richting heb ik destijds meegedaan. Maar gaandeweg besefte ik dat dit een verkeerde keuze was, en dat onze overleving als Europese volkeren met onze onderscheidenlijke identiteiten lag in een Euraziatisch en nationalistisch, eerder paleoconservatief, antiglobalistisch politiek model en denken. In het Amerikaanse model, dat van geglobaliseerde verbreiding van het liberalisme, met al zijn internationalisme en oorlogen tegen andersdenkende landen en volkeren, lag niet onze toekomst.

In 1992 ontdekte ik de Nederlands-Zuid-Afrikaanse Werkgemeenschap (NZAW) en haar tijdschrift Zuid-Afrika Nú, waar ik ook voor begon te schrijven. Voor de NZAW ben ik jarenlang actief geweest in het helpen organiseren van bijeenkomsten en Zuid-Afrikaanse handelsbeurzen. Zuid-Afrika begon zich te herstellen van een jarenlange internationale boycot. Als Nederlander, verwant aan de Afrikaners, vond ik dat het onze nationale plicht was niet mee te doen aan sancties tegen ons broedervolk. Maar de Nederlandse regeringen besloten anders.

In 1994 bezocht ik voor het eerst Zuid-Afrika, waarna mijn artikelen meer politiek getint werden. Ik las Zuid-Afrikaanse kranten bij het Afrika Studiecentrum in Leiden, en ik begon ook voor het nationalistische studentenblad Weerwoord, over de Afrikaner en Zuid-Afrika te schrijven. En ik schreef voor het blad SOS-Nieuwsbrief. Dit tijdschrift kwam voort uit de GRECE-beweging: een van oorsprong Franse nieuw-rechtse gemeenschapsdenkschool met voormannen als Alain de Benoist in Frankrijk, en Luc Pauwels in Vlaanderen.

In 1999, na bezoeken aan Zuid-Afrika, vond ik dat ik iets moest doen naar aanleiding van de verslechterende taalrechten van het Afrikaans in Zuid-Afrika en de ontmaskering van het ANC als revolutionaire beweging. Dus ik richtte mijn Afrikaans- en Nederlandstalige webstek De Roepstem / Die Roepstem op.

Enkele jaren later begon ik te schrijven en actief te worden voor de Nederlands-Vlaamse Stichting Taalverdediging – die zich inzet voor het behoud van het Nederlands en het Afrikaans. In 2005 raakte ik via De Roepstem betrokken bij Orania en de Orania Beweging (de opvolger van SABRA en Avstig), en iets later begon ik te schrijven voor de christelijke, radicaal-conservatieve webstek en tijdschrift Open Orthodoxie, en later zijn opvolger, BitterLemon.

Na enkele andere activiteiten en acties voor en in Zuid-Afrika, benaderde in 2017 het Vlaamse online tijdschrift Doorbraak mij om te schrijven over Zuid-Afrika en Oost-Europa. Dat doe ik tot op heden. In Zuid-Afrika en Oost-Europa ligt mijn hart: zowel Oost-Europeanen als de Afrikaners zijn verwikkeld in een strijd tegen het globalisme.

Ik heb voor meer bladen geschreven, maar in al die tijdschriften en webstekken heb ik altijd geprobeerd het lot van de Afrikaners in Zuid-Afrika onder de aandacht van de Nederlanders en Vlamingen te brengen. Ook probeerde ik te wijzen op de gevaren van het geglobaliseerde liberalisme, massa-immigratie en het verlies aan soevereiniteit voor de Nederlandstalige en Europese volkeren. Het zijn dikwijls onderwerpen waarop in Nederland een taboe rust, maar die ik juist om díé reden uit die taboesfeer wil trekken. Ik heb sedert 1990 een allergie voor politieke correctheid en ‘onbespreekbare’ onderwerpen ontwikkeld, zie je”.

"We willen even vier bladen eruit lichten, te beginnen met ‘Zuid Afrika Nú’, van de NZAW. Hoe kwam u in aanraking met deze stichting en was er een bepaalde aanleiding?"

“Ik kwam in het begin van de jaren negentig dikwijls op bezoek bij de bibliotheek van de Nederlands-Zuid-Afrikaanse Vereniging (NZAV) in Amsterdam om er onderzoek te doen, en om er Afrikaanse teksten te lezen, zodat ik de taal beter kon leren. Interessant is dat de NZAV in 1881 was opgericht, naar aanleiding van de Slag van Majuba! Nederlanders waren toen erg nationalistisch en pro-Boer. Helaas was dat niet meer zo in de jaren negentig. Bij die bibliotheek van de NZAV trof ik allerlei interessante tijdschriften aan. Een van die tijdschriften was van de Vereniging van Oranjewerkers, in Morgenzon. Dit maakte mij een enthousiast aanhanger van Afrikaner Onafhankelijkheid. Even later, ergens in 1992, las ik in het Zuid-Afrikaanse tijdschrift De Kat een mooi artikel van Coenie de Villiers over Orania. Niet snel daarna deed ik onderzoek ernaar en schreef ik voor Sta-Vast een lang artikel over Orania.

Ook trof ik in de bibliotheek het maandblad van de NZAV, Zuid-Afrika, aan, en Zuid-Afrika Nú. Dat laatste was het blad van die andere organisatie, de NZAW. De NZAW was een afsplitsing uit 1963 van de NZAV. Ik vond dat de NZAV anno 1991 niet uitgesproken genoeg pro-Afrikaner was. Maar de NZAW was dat juist wél. Dus begon ik vanaf 1991 te schrijven voor Zuid-Afrika Nú. Over Orania, de Afrikaanse taal, Zuid-Afrikaanse flora, Zuid-Afrikaanse media, Zuid-Afrikaanse politiek, en wat dies meer zij. Nu is de NZAV naar mijn mening nog verder naar links opgeschoven en werkt ze met haar online-initiatief Voertaal hard mee het imago van de regenboognatie te verbreiden en bepaalde informatie te negeren. Zo probeert ze een Zuid-Afrikaanse organisatie als de Solidariteit Beweging, die zich juist verbindt aan het welzijn van de Afrikaner en Afrikaanstaligen, koste wat kost te negeren. Ik vind dit echt onaanvaardbaar. Hoe kun je nu een goed idee krijgen van Zuid-Afrika als je Solidariteit negeert?”

"Dan willen we het Vlaamse blad ‘Saamtrek’ ter sprake brengen. Dit geeft ons inziens wel aan dat u niet alleen liefde heeft voor het Afrikaans en de Nederlandse taal, maar dat u het Vlaams ook een warm hart toedraagt. Is dit de reden dat u ook voor dit tijdschrift besloot te gaan schrijven?"

“Saamtrek was de opvolger van Zuid-Afrika Nú, in de late jaren negentig, nadat de NZAW wegens gebrek aan begunstigers met de Vlaamse Vrienden van Zuid-Afrika de krachten begon te bundelen. Saamtrek was een prachtig initiatief. Het was met recht een Diets, dus Nederlands-Vlaams-Afrikaans, initiatief. De samenwerking met Vlaanderen was voor mij een mooie gelegenheid om het Vlaams nationalisme te leren kennen. De Zuid-Afrika-avonden in Vlaanderen werden zo massaal bijgewoond en ze waren zo feestelijk! De liefde voor de Afrikaners en de eenheidsband tussen de Nederlandse en Afrikaanse talen leven in Vlaanderen veel sterker dan in Nederland. Vlamingen zijn veel cultureler ingesteld dan Nederlanders omdat zij, net als de Afrikaners, voor hun taal, cultuur en zelfbeschikking hebben moeten vechten. Dus van lieverlee raakte ik meer geïnteresseerd in het Vlaamse nationalisme. Ik heb me sindsdien altijd meer thuis gevoeld bij Vlamingen en Afrikaners en hun levensbeschouwing.

In de jaren die daarop zouden volgen – mijn vroege studententijd, bijvoorbeeld – kwam ik geregeld Vlaamse nationalisten tegen en bezochten wij elkaars bijeenkomsten en schreven wij voor elkaars tijdschriften.”

"Kunt u wat dat schrijven voor 'Perspektief van die Vryheidsstigting' schetsen hoe dit in z'n werk is gegaan en hoeveel artikelen heeft u tot nu toe ongeveer het levenslicht laten zien?

“Perspektief is een online tijdschrift. Het bestaat nog maar kort, en is eigenlijk de opvolger van het gedrukte tijdschrift Rede, waar ik ook voor geschreven heb. Beide tijdschriften komen voort uit de intellectuele beweging achter Orania, van Carel Boshoff iv. In dit geval hebben we het over de Vryheidstigting. De Vryheidstigting is een onderzoeksinstelling die, breed opgevat, als doel heeft het verwezenlijken en bevorderen van Afrikanervrijheid. Perspektief schrijft dan ook over het belang van Afrikaneronafhankelijkheid, maar ook over het belang van cultuurgemeenschappen in een geglobaliseerde wereld, het behoud van taal, cultuur en eigenheid. Reuze belangrijke, actuele onderwerpen waar ik sinds jaar en dag over denk en schrijf. Omdat Perspektief nog niet zo lang bestaat, heb ik er nog niet veel voor geschreven.”

"Waar moeten we dan aan denken. Zijn dit bijvoorbeeld hoofdzakelijk opiniestukken die over Zuid Afrika gaan?"

“Ja, dat ben ik wel van plan. Tot nog toe mocht ik, als Oosters-orthodoxe christen, voor Perspektief over de godsdienstige achtergrond van de oorlog in Oekraïne schrijven. En in mijn hoedanigheid als taalkundige heb ik er geschreven over Afrikaans-Engelse taalvermenging als gevaar voor het voortbestaan van het Afrikaans.”

"Tegenwoordig schrijft u voor Doorbraak. Wat schrijft u zoal voor deze webstek?"

“Doorbraak is een Vlaamse nieuws- en meningenwebstek, dus zijn de artikelen dikwijls politiek en actueel van aard. Een van de verdiensten van Doorbraak is wat mij betreft dat het Vlaams Belang er ook aandacht en spreektijd krijgt, terwijl andere tijdschriften – en de Vlaamse politiek – deze nationalistische partij proberen te mijden (het zogenaamde cordon sanitaire). Vroeger was Doorbraak een echt Vlaams-nationalistisch tijdschrift, maar als webstek verbreedt Doorbraak de laatste jaren zijn lezers- en schrijversbestand door allerlei schrijvers, onder wie ook Nederlanders zoals mij, aan te trekken. Aangezien ik er over Zuid-Afrika en Oost-Europa mag schrijven, heb ik er inmiddels over een brede waaier aan onderwerpen mogen schrijven. Met betrekking tot Europa heb ik er een driedelig historisch essay over de Russische autocratie geschreven, talrijke artikelen geschreven over de huidige Hongaarse illiberale democratie, de Praagse Lente, de massademonstraties in Tsjechië, de illiberale democratie in Polen, het Karinthische Volksreferendum uit 1918, Roemeens nationalisme en Hongaars irredentisme. Mijn artikelen over Zuid-Afrika bestrijken er onderwerpen als ANC-corruptie met persoonlijke beschermingsmiddelen tegen covid-19, corruptie bij het ANC, moord op klokkenluiders ('fluitjieblasers' in het Afrikaans), onteigening zonder vergoeding, watertekort in Port Elizabeth, het bezoek van de Orania Beweging aan Nederland en Vlaanderen, het bezoek van de Solidariteit Beweging aan Nederland en Vlaanderen, de West-Kaapse onafhankelijkheidsbeweging, de rol van de RET-vleugel van het ANC in de rellen in KwaZulu-Natal, 'transformatie' in Zuid-Afrika, de afbraak van het Afrikaans in Stellenbosch, xenofobisch geweld in KwaZoeloe-Natal en Transvaal (Gauteng), verkiezingen, enzovoorts.
Het zijn allemaal onderwerpen waarover men in Nederland veel te weinig en veel te omzichtig schrijft, uit angst om als racistisch of anti-ANC beschouwd te worden. Maar het zijn belangrijke onderwerpen, dus benoem ik ze, zonder de omslachtigheid.”

"Wanneer vatte u het plan op om met 'Die Roepstem' te beginnen, en was er, buiten dat u van mening was dat de Afrikaanse taal erg belangrijk was, nog een andere reden om deze webstek in het leven te roepen?"

“In 1999, nadat ik vijf keer in Zuid-Afrika was geweest, vond ik dat het tijd was een webstek op te richten die aandacht zou besteden aan de aanval op de Afrikanercultuur en de Afrikaanse taal. 1999 was het jaar toen het ANC onder Mandela en vicepresident Mbeki alle macht naar zich had toegetrokken. Nu was Mbeki zelf staatspresident, en de vreselijke gevolgen van de Nationale Democratische Revolutie werden goed merkbaar. Overal nationaliseerde het ANC bedrijven en stelde het er trouwe, corrupte ANC-leden, ('kaders' in het Afrikaans) aan.

Daar kwam bij dat het ANC met het Grondwetsartikel 9 lid 3 uit 1996 tegen Afrikaners kon discrimineren, dat er Afrikaanstalige scholen verdwenen en dat de taal overal afgeschaft werd. Elders voorzag de grondwet weliswaar in onderwijs in het Afrikaans, maar niet in onderwijsinstellingen in het Afrikaans. Dit vond ik rampzalig: het was, al met al, duidelijk dat de uitgestelde marxistische revolutie doorgevoerd werd. Het ANC begon totalitaire trekken te vertonen.

Conservatieve Afrikaners luidden toen de noodklok, maar Nederlanders bleven Nelson Mandela met hosannageroep verwelkomen. Mandela ontving in 1999 van de Universiteit Leiden zelfs een eredoctoraat! Nederlanders wilden geloven dat alles nu goed ging in Zuid-Afrika, dat gerechtigheid bereikt was en dat de toekomst alleen maar beter zou worden. Er was immers 'democratie'.

In plaats van in actie te komen tegen het ANC en de afschaffing van het Afrikaans bleven Nederlanders in discussies de Afrikaners in verband brengen met apartheid. Niemand in Nederland durfde ook de Mandela-cultus in twijfel te trekken, enkele nationalisten daargelaten. Dus ik zag het als mijn taak om met behulp van het internet Nederlanders te wijzen op de gevaarlijke ontwikkelingen in Zuid-Afrika op het gebied van de afbraak van de Afrikanercultuur, de Afrikaanse taal en de Zuid-Afrikaanse politiek, maar zonder steeds naar apartheid te verwijzen.
Dus begon ik datzelfde jaar, 1999, aan De Roepstem.”

"U zal niet 'toevallig' deze titel hebben bedacht. Was het zo dat u eerst aan 'Die Stem' dacht toen u deze naam er aan gaf?"

“Inderdaad. De zin ‘Ons sal antwoord op jou roepstem’ heeft mij de inspiratie geschonken. Ik hoopte dat Afrikaners aan de hand van deze titel, De Roepstem / Die Roepstem, meteen wisten dat ze met een tweetalige, pro-Afrikaanse webstek te maken hadden. Maar ook in het Nederlands is ‘roepstem’ een bekende term. Hij verwijst uiteraard naar de roepende in de woestijn, Johannes de Doper. Maar je kunt het ook overdrachtelijker opvatten: de stem die mensen eraan probeert te herinneren niet te vervallen in tevredenheid en onwetendheid, maar om juist alert te blijven en te streven naar het goede en de traditie. Een soort herinnering, dus. Zie het als een wekroep: ‘U denkt wellicht dat alles nu koek en ei is (‘klopdisselboom’, zegt men in het Afrikaans) in Zuid-Afrika en Nederland, en dat we naar een vrolijke, multiculturele, gemakkelijke wereld kunnen afstevenen, maar niets is minder waar.”

"We mogen wel stellen dat het een professionele webstek is waar behalve de zeer uitgebreide Afrikaans-Nederlandse woordenlijst ook tal van artikelen van uw hand op te vinden zijn. Kunt u hier wat meer over vertellen?"

“De eerste teksten die ik er schreef gingen over taaldiscriminatie tegen het Afrikaans, het ANC-cultuurimperialisme, verengelsing, het dreigend staatstotalitarisme in Zuid-Afrika, en het Nederlandse verlies aan soevereiniteit aan de Europese Unie. En om onze volkeren met elkaar te verbinden, plaatste ik het Nederlandse volkslied, het Vlaamse volkslied en Die Stem van Suid-Afrika op de webstek. Zo konden we elkaars volksliederen leren kennen. (Voor Nederlanders betekende dat ook dat ze weer hun eigen volkslied konden leren, aangezien in 1999 steeds minder Nederlanders hun volkslied konden zingen!). Ook plaatste ik er een verslag van onze NZAW-bijeenkomst in oktober 2000, ter herdenking van de Tweede Vrijheidsoorlog en generaal Christiaan de Wet.
En een ander vroeg artikel was inderdaad de Afrikaans-Nederlandse woordenlijst. Die is uitgegroeid tot een naslagwerk voor iedereen die Afrikaans of, vanuit het Afrikaans, Nederlands wil leren.

Na 2002 begonnen ook anderen voor De Roepstem te schrijven, bijvoorbeeld over de Nederlandse Dietse eenheid met België en Luxemburg, over de Boeren in Argentinië, en over Vlaanderen. Zelf begon ik steeds vaker over de geschonden taalrechten in Zuid-Afrika te schrijven, over de Europese Unie, over het belang van cultuur voor een antiglobalistische levenshouding, onze tradities, nationalisme in Europa en Zuid-Afrika, de Afrikaanse en Nederlandse taal, verengelsing, politiek conservatisme, Orania, Oost-Europa en folklore (daaruit is onder andere mijn boek over het behoud van de volksfiguur Zwarte Piet voortgekomen).

En de laatste jaren schrijf ik veel over de strijd van de globalisten, de NAVO en de Verenigde Staten versus Rusland. In mijn recente essay schrijf ik dat de oorlog die nu in Oekraïne plaatsvindt, niet om Rusland versus Oekraïne gaat. Het is een decennia lang voorbereide Amerikaanse oorlog tegen Rusland, op Oekraïens grondgebied, ten koste van de Oekraïners, waarbij het Oekraïense leger als gevolmachtigde optreedt. Decennialang waren Zuid-Amerika en het Midden-Oosten slachtoffers van de nietsontziende Amerikaanse machtspolitiek: nu is Europa dat. Het grootste gevaar voor Eurazië en voor de wereldvrede bevindt zich dus, mijns inziens, in Washington: niet in Rusland. De oorlog kan enkel slagen zolang de EU zich erin mengt met wapenleveranties en sancties tegen Rusland. Maar als wij, Europese volkeren, durven afstand te nemen van Washington, zal de oorlog voorbij zijn. Er zal vrede met Rusland zijn, en de Europese volkeren kunnen in vrede leven met de sterker wordende BRICS-gemeenschap. Zo’n multipolaire wereld staat, naar mijn overtuiging, gelijk aan wereldvrede.”

"In 2019 had u het genoegen om in het restaurant van de Tweede Kamer met de parlementsleden de heren Kees van der Staaij en Roelof Bisschop het diner te gebruiken. Dit was net nadat de Nashvilleverklaring was getekend. Was u in het kader hiervan uitgenodigd?"

"Ja, de SGP had mij voor een gesprek uitgenodigd omdat ik enkele maanden daarvoor via een petitie een steunverklaring aan de ondertekenaars van de Nashvilleverklaring op touw had gezet. De Nashvilleverklaring is de vertaling van de Amerikaanse Nashville Statement, die christenen – in dit geval vooral dominees en theologen – ook anno 2019 de mogelijkheid moet geven de klassieke christelijke noties rond seksualiteit te blijven uitdragen. Daar hoort bij homoseksualiteit als zonde te blijven aanmerken, en – dus bij uitbreiding daarvan – medechristenen te helpen bij het overwinnen van aan seksualiteit verbonden zonden.

In een groeiend aantal kerken in Nederland durft men nu niet meer over homoseksualiteit als een zonde te spreken. Gevolglijk willen – of durven – dominees of pastoors niet meer de mensen, die met homoseksuele gevoelens worstelen, hulp bieden. Veel dominees zegenen zelfs homohuwelijken in. Dus ook op het christelijke begrip van homoseksualiteit rust in Nederland een taboe. Terwijl de Bijbel er toch heel duidelijk afwijzend tegenover staat.

Ook op andere gebieden lijkt het erop dat het begrip ‘zonde’ uit veel kerken verdwenen is. Dit is een gevaarlijke ontwikkeling, want als men vergeet wat zonde is, dan kent men de eigen opdracht op aarde niet meer en kan men niet meer groeien in, en naar, God. Een kerk zonder zondebesef kan geen rol meer spelen in het persoonlijk zielenheil van haar lidmaten. De Nashvilleverklaring noemt dan ook onomwonden de Bijbelteksten waarin de belangrijke geslachtelijke christelijke noties besproken worden. De Verklaring stelt duidelijk dat we moeten blijven proberen de zonde te bestrijden, maar niet de zondaar. De Verklaring geeft verder predikanten, zielzorgers en leken handvatten om met deze problematiek om te gaan.

De dominees die de Verklaring hadden ondertekend, kregen vervolgens te maken met een stortvloed aan woede, vooral vanuit kerken. De ene na de andere kerk haastte zich om te bewijzen dat zij aan de ‘juiste kant’ stonden door op zondag de regenboogvlag op hun torens te hijsen! Ik vond deze reactie buitengewoon onrechtvaardig naar de ondertekenaars toe, dus vroeg ik de mensen in Nederland of zij via een petitie steun wilden betonen aan de ondertekenaars. Het Reformatorisch Dagblad, het Nederlands Dagblad, het Algemeen Dagblad en de meeste regionale kranten besteedden er de nodige aandacht aan, en het werd een succes. Ik mocht de petitie in de Tweede Kamer (het Nederlandse parlement) aan parlementariërs overhandigen.

Sommige parlementariërs waren als protest in het roze (afrikaans Pienk) gekleed en maakten een mooi mediaspektakel van de petitieoverhandiging. Het zal u niet verbazen dat het parlementslid Roelof Bisschop – aan wie ik ook de petitie overhandigde – niet in het roze gekleed was!

Bisschop zelf voert dan ook, vanuit het parlement, al jaren actie tegen het doorvoeren van de genderideologie in de maatschappij, en hij komt in het geweer tegen de druk op kerken en christelijke scholen om mee te gaan in de lhbt-boodschap – wat in feite een inperking van de vrijheid van godsdienst is. In die hoedanigheid ontmoette ik hem in het parlement: hij wilde mij bedanken voor de actie. Later schoof Kees van der Staaij aan en bespraken ze met mij hoe de SGP in deze problematiek staat.
zij wilden mij bedanken voor de actie, en bespraken met hij hoe de SGP in deze problematiek staat. U moet begrijpen dat de SGP en de dominees die de Verklaring ondertekend hadden, en zij die de petitie getekend hadden, bijna allen voortkomen uit de orthodox-protestantse gemeenschap in Nederland. Deze gemeenschap staat dan ook over het algemeen positief tegenover de Verklaring, die een orthodoxe herbronning is ten aanzien van geslachtelijkheid binnen christelijk Nederland.”

"Zou u afrondend nog iets kwijt willen aan de lezers over het zogenaamde 'nieuwe' Zuid Afrika. Hoe beziet u de ontwikkelingen sedert het ANC aan de macht is?"

“Er doen zich onder leiding van het ANC ronduit rampzalige ontwikkelingen voor. Als Zuid-Afrika geen mislukte staat is, dan is het wel een mislukkende staat. Het land staat er slechter voor dan tijdens apartheid. Ik zou iedereen, die zijn of haar volksidentiteit koestert, willen meegeven eigen gemeenschappen op te richten. Eigen economische, culturele, taalkundige gemeenschappen, met eigen energievoorziening en onderwijs- en veiligheidssystemen (Afrikaans ‘sekuriteitstelsels’). Alleen zo kunt u een samenleving op basis van wederzijds vertrouwen oprichten, waar u, zo ver mogelijk verwijderd van de invloedssfeer van de Zuid-Afrikaanse staat, voor uw eigen mensen kunt zorgen. Ik hoop dat mensen dit op geografisch afgebakende gebieden zullen proberen te organiseren: Kleinfontein en Orania, en Zuid-Afrika-breed de Solidariteit Beweging, zijn drie initiatieven die als voorbeeld voor deze etnische krachtenbundeling zouden kunnen dienen. Mocht de staat uiteenvallen, dan zult u nog overleven, binnen uw eigen volksverband, onder uw vertrouwelingen. Ik denk dat dit de enige oplossing is voor Afrikaneroverleving.”

"We willen u hartelijk danken voor uw tijd en moeite en wensen u heel veel succes met uw belangrijke werk."

“Graag gedaan, ik dank ú wel, en ik wens u en de lezers een gezegend 2023!”